Gottfried Tritten
Ο Gottfried Tritten, ο οποίος μεγάλωσε στο Bernese Oberland, φοίτησε στο γυμνάσιο του Burgdorf από το 1939 έως το 1943. Στη συνέχεια, σπούδασε από το 1943 έως το 1948 στη Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βασιλείας με δασκάλους τους Georg Schmidt και Walter Bodmer, όπου απέκτησε το δίπλωμα του δασκάλου σχεδίου. Συνέχισε τις σπουδές του από το 1948 έως το 1951 στα πανεπιστήμια της Βασιλείας και της Βέρνης, με ειδίκευση στην ιστορία της τέχνης, τη φιλοσοφία και την ψυχολογία.
Κατά τη διάρκεια της διδακτικής του υποτροφίας στο Κολέγιο Δασκάλων του Thun από το 1950 έως το 1970, ξεκίνησε την καλλιτεχνική του ανάπτυξη, η οποία επηρεάστηκε έντονα από την ανακάλυψη του τοπίου και τα ταξίδια στο εξωτερικό. Τρία ταξίδια στο Μαρόκο μεταξύ 1951 και 1957 και ένα ταξίδι στην Ελλάδα το 1959 ήταν ιδιαίτερα σημαντικά.
Το 1955 μετακόμισε στο Oberhofen am Thunersee και το 1958 εξέδωσε την πρώτη του έκδοση για την καλλιτεχνική εκπαίδευση. Οι πρώτες του εκθέσεις στο εξωτερικό πραγματοποιήθηκαν από το 1967, μεταξύ άλλων στο Παρίσι, τη Βρέστη και τη Λυών, ενώ ακολούθησαν η Λισαβόνα και διάφορες πόλεις των ΗΠΑ το 1970, χρονιά κατά την οποία γνώρισε και τον Mark Tobey.
Το 1968, πέρασε μια περίοδο διαμονής για την καλλιτεχνική εκπαίδευση στις ΗΠΑ και τον Καναδά, όπου γνώρισε σημαντικούς καλλιτέχνες της ζωγραφικής δράσης και της ποπ αρτ, όπως ο Richard Diebenkorn και ο Andy Warhol. Από το 1968 έως το 1984 δίδαξε στο Center de Formation du Corps enseignant secondaire του Πανεπιστημίου της Βέρνης.
Το 1974 πραγματοποιήθηκε αναδρομική έκθεση των έργων του στο Μουσείο Τέχνης του Thun και το 1977 μετακόμισε στο Grimisuat στο Valais.
Το 1992 και το 1993 πραγματοποιήθηκε μια ακόμη αναδρομική έκθεση των έργων του στο Μουσείο Τέχνης του Ελσίνκι. Περαιτέρω ατομικές εκθέσεις παρουσιάστηκαν στο Musée cantonal des Beaux-Arts στη Σιόν το 1987, στο Fondation Louis Moret στο Martigny το 2003 και στο Fondation Gianadda στο Martigny το 2009.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του, ο Tritten ήταν αφοσιωμένος στην προώθηση της σύγχρονης τέχνης και ίδρυσε το Club 57 το 1957 και το Biz’Art το 1985. Τα επιτεύγματά του αναγνωρίστηκαν με διάφορες υποτροφίες και πολιτιστικά βραβεία, μεταξύ των οποίων η Ελβετική Ομοσπονδιακή Υποτροφία Εφαρμοσμένων Τεχνών το 1953 και το Βραβείο Πολιτισμού Thun το 1986. Το 1985 του απονεμήθηκε επίσης τιμητικός διδακτορικός τίτλος από το Πανεπιστήμιο της Βέρνης.
Ο Gottfried Tritten θεωρείται ένας από τους πιο σεβαστούς Ελβετούς πρωτοπόρους της καλλιτεχνικής διαμεσολάβησης και εκπαίδευσης, ο οποίος πέρασε από δύο σημαντικές φάσεις στη ζωή του: την παιδαγωγική και τη ζωγραφική. Στο πρώιμο έργο του κυριαρχούσε το θέμα της σχέσης του ανθρώπου με το τοπίο. Ξεκίνησε με παραστατικούς πίνακες με έντονα στοιχεία κίνησης, όπως τοπία, ζώα και μορφές. Από το 1954 έως το 1957, στράφηκε για λίγο στη γεωμετρική αφαίρεση. Από το 1958 έως το 1967, επηρεασμένος από τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό, υπήρξε μια σταδιακή μετάβαση στη χειρονομιακή, λυρική αφαίρεση με υψηλό βαθμό δημιουργικής ελευθερίας, όπως στο έργο του «Αίγινα» από το 1965.
Ο Tritten εξερεύνησε τη χωρική επίδραση των γραμμών και των χρωμάτων, αρχικά σε ασπρόμαυρους και αργότερα σε μονόχρωμους πίνακες. Από το 1969, άρχισε να ενσωματώνει εναλλάξιμα στοιχεία στους πίνακες και τα ανάγλυφα έργα του, τα οποία άνοιξαν νέους τρόπους θέασης των πραγμάτων. Δημιούργησε κύκλους εικόνων όπως «Η γέννηση της Αφροδίτης» από το 1973 έως το 1978 και «Βουνό – Άνθρωπος – Ζωγραφική» από το 1977 έως το 1986. Από τη δεκαετία του 1970 και μετά, αντιμετώπισε τον ελεύθερο ρυθμικό σχεδιασμό με γεωμετρικά στοιχεία και έτσι πέτυχε μια σύνθεση εικαστικών μέσων, όπως η ζωγραφική, το κολάζ, το ντεκολάζ, το σχέδιο και κυρίως η γραφή, όπως στον κύκλο «Το γαλάζιο βουνό». Homage to Hölderlin» από το 1978 έως το 1982.
Τα επόμενα χρόνια, ο Tritten στράφηκε και σε άλλες τεχνικές, όπως ανάγλυφα καθρέφτες, εγκαταστάσεις και βιτρό. Στη δεκαετία του 1990, διερεύνησε εντατικά τη φύση των σημείων και των μεμονωμένων χρωμάτων σε σειρές έργων. Εξέφρασε τη βαθιά κοσμοθεωρία του, η οποία ήταν επηρεασμένη από την ταοϊστική φιλοσοφία, σε έργα όπως «Ακινησία και κίνηση. Hommage to Tao» από το 1991 έως το 1992 και “Hommage au Bleu” από το 1994.