Jacopo Amigoni

Ο Jacopo Amigoni, (1682-1752) ήταν Βενετσιάνος ζωγράφος του ροκοκό και ήταν επίσης γνωστός με διάφορα ονόματα όπως Giacomo Amiconi, Jakob Amigoni και Santiago Amiconi. Γεννήθηκε στη Νάπολη το 1682 και πέθανε στη Μαδρίτη στις 21 ή 22 Αυγούστου 1752. Το καλλιτεχνικό του έργο είναι ευρύτατο και περιλαμβάνει πίνακες, τοιχογραφίες, σχέδια και χαρακτικά στο ύστερο μπαρόκ και στο ροκοκό.
Κατατάσσεται στην κατηγορία της βενετσιάνικης σχολής ζωγραφικής και, μαζί με τον Σεμπαστιάνο Ρίτσι και τον Τζιοβάνι Αντόνιο Πελεγκρίνι, είναι ένας από τους πρωτοπόρους του ροκοκό. Χάρη στις δραστηριότητές του σε πολλά μέρη της Ευρώπης, ο Amigoni διαδραμάτισε εξέχοντα ρόλο στη διάδοση αυτού του νέου καλλιτεχνικού στυλ.
Ο ρόλος του Amigoni ως ζωγράφου πορτραίτων στην Ιταλία των αρχών του 18ου αιώνα είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτος. Πάνω απ’ όλα, τα έργα που δημιούργησε στη Γερμανία πριν από το 1730 και η συμμετοχή του στο σχεδιασμό τοιχογραφιών είχαν σημαντική επίδραση στην ανάπτυξη του νοτιογερμανικού ροκοκό και επηρέασαν καλλιτέχνες όπως ο Johann Baptist Zimmermann, ο Franz Joseph Spiegler και ο Franz Anton Erler.
Το στυλ του Amigoni εξελίχθηκε με την πάροδο του χρόνου από ένα ύστερο μπαρόκ ιδίωμα με πλούσια και ζωηρή χρωματική παλέτα σε ένα ελαφρύτερο ροκοκό στυλ που χαρακτηρίζεται από πιο λεπτούς, λεπτούς και γενικά πιο ψυχρούς τόνους. Οι πινελιές του ήταν ρέουσες, απαλές και χαλαρές και αντλούσε κυρίως από τις παραδόσεις της βενετσιάνικης ζωγραφικής, με την επιρροή του Antonio Bellucci να είναι ιδιαίτερα εμφανής στο μοντελισμό των μορφών.
Στα γυμνά του, οι μορφές εξιδανικεύονταν με κλασικό τρόπο και τα σώματα χαρακτηρίζονταν από ομαλή μοντελοποίηση και απαλά περιγράμματα. Οι μεταβάσεις μεταξύ των γυμνών μελών του σώματος, συμπεριλαμβανομένων των χεριών και του ντεκολτέ στα πορτρέτα, ήταν συχνά θολές και έμοιαζαν να συγχωνεύονται με το περιβάλλον. Αυτό ισχύει ιδίως για την απεικόνιση των γυναικείων μορφών. Στις τοιχογραφίες του μετά το Schleißheim, οι μορφές εμφανίζονται λιγότερο δραματικές και αντίθετα είναι τοποθετημένες σε χαλαρή και χαλαρή στάση.
Με την πάροδο του χρόνου, ιδίως μετά την επιστροφή του στην Ιταλία το 1739, το ύφος του παρουσίασε μια ελαφρά τάση προς τον κλασικισμό με απλούστερες συνθέσεις μορφών και μια πιο ανοιχτή, ψυχρή χρωματική παλέτα. Παρ’ όλα αυτά, η ζωγραφική του Amigoni παρέμεινε πιο ήπια και συγκρατημένη σε σύγκριση με εκείνη του Tiepolo, παρόλο που εμπνεόταν εδώ και εκεί από τον νεότερο συνάδελφό του.