Ludwig von Hofmann
Ο Ludwig von Hofmann (* 17 Αυγούστου 1861 στο Darmstadt, † 23 Αυγούστου 1945 στο Pillnitz κοντά στη Δρέσδη) ήταν σημαντικός Γερμανός ζωγράφος, γραφίστας και σχεδιαστής. Τα έργα του, τα οποία δημιουργήθηκαν σε διάστημα έξι δεκαετιών, συνδυάζουν στοιχεία του Συμβολισμού και της Art Nouveau και παρουσιάζουν επίσης επιρροές από άλλα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα, από τον Ιστορικισμό έως τη Νέα Αντικειμενικότητα. Ο Hofmann υπήρξε πρωτοπόρος του κινήματος της «Νέας Βαϊμάρης».
Ήταν γιος του Πρώσου πολιτικού Καρλ Χόφμαν, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός του Μεγάλου Δουκάτου της Έσσης από το 1872 έως το 1876 και αναδείχθηκε σε κληρονομικό ευγενή το 1882 ως υπουργός Εμπορίου στο υπουργικό συμβούλιο του Μπίσμαρκ. Οι θείοι του ήταν οι ζωγράφοι Rudolf και Heinrich Ferdinand Hofmann.
Ο Hofmann ξεκίνησε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Δρέσδης το 1883 και συνέχισε την εκπαίδευσή του με τον Ferdinand Keller στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Καρλσρούης. Το 1889 σπούδασε στην Académie Julian στο Παρίσι, επηρεασμένος από Γάλλους καλλιτέχνες όπως ο Pierre Puvis de Chavannes και ο Paul-Albert Besnard.
Από το 1890, ο Hofmann εργάστηκε ως ανεξάρτητος καλλιτέχνης στο Βερολίνο και ήταν μέλος της «Ομάδας των Έντεκα», στην οποία συμμετείχαν επίσης οι Max Klinger και Max Liebermann. Από το 1894 έως το 1900, πέρασε πολύ χρόνο στη Ρώμη και στη βίλα του κοντά στο Fiesole, η οποία διαμόρφωσε το καλλιτεχνικό του όραμα για μια σύγχρονη Αρκαδία. Από το 1895, ο Hofmann παρείχε πολυάριθμες εικονογραφήσεις για το περιοδικό Art Nouveau «Pan». Έλαβε ένα μικρό χρυσό μετάλλιο στη Διεθνή Έκθεση Τέχνης στο Βερολίνο το 1896 και έγινε μέλος της «Berliner Secession» το 1898. Το 1899 παντρεύτηκε την εξαδέλφη του Eleonore Kekulé von Stradonitz.
Το 1903, ο Hofmann διορίστηκε καθηγητής στη Μεγάλη Δουκική Σχολή Τέχνης της Βαϊμάρης, όπου ανήκε στην καλλιτεχνική πρωτοπορία στον κύκλο του Harry Graf Kessler και του Henry van de Velde και έγινε σημαντικός εκπρόσωπος του κινήματος της «Νέας Βαϊμάρης». Μαθητές του ήταν μεταξύ άλλων ο Hans Arp και ο Ivo Hauptmann. Είχε στενή φιλία με τον Gerhart Hauptmann, με τον οποίο ταξίδεψε στην Ελλάδα το 1907. Συνεργάστηκε με τον van de Velde σε διάφορα οικοδομικά έργα.
Το 1916, ο Hofmann έγινε καθηγητής μνημειακής ζωγραφικής στην Ακαδημία Τέχνης της Δρέσδης. Στα σημαντικά έργα του από αυτή την περίοδο περιλαμβάνεται ο σχεδιασμός του αναγνωστηρίου της Γερμανικής Βιβλιοθήκης στη Λειψία (1919). Εικονογράφησε επίσης λογοτεχνικά έργα, όπως τη μετάφραση της Οδύσσειας από τον Leopold Ziegler και το Hirtenlied του Gerhart Hauptmann.
Κατά τις δεκαετίες του 1920 και 1930, ο Hofmann αποσύρθηκε κάπως από τη δημοσιότητα. Το 1937, ορισμένα από τα έργα του εξοστρακίστηκαν ως «εκφυλισμένη τέχνη», αλλά άλλα συνέχισαν να εκτίθενται. Το 1941, του απονεμήθηκε το μετάλλιο Γκαίτε για την τέχνη και την επιστήμη. Ο Hofmann πέθανε στο Pillnitz το 1945 και τάφηκε στον ναό Maria am Wasser στη Δρέσδη-Hosterwitz.
Ο Λούντβιχ φον Χόφμαν ήταν μέλος της Ένωσης Γερμανών Καλλιτεχνών. Στους θαυμαστές και συλλέκτες του συγκαταλέγονταν η αυτοκράτειρα Ελισάβετ της Αυστροουγγαρίας, ο προστάτης August Freiherr von der Heydt, ο εκδότης Rudolf Mosse και οι ιστορικοί τέχνης Heinrich Wölfflin και Wilhelm von Bode. Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε αφιέρωσε το 1898 στον Χόφμαν τον ποιητικό κύκλο «Die Bilder entlang», εμπνευσμένος από τα σχέδια του Χόφμαν. Ο Thomas Mann εκτίμησε επίσης το έργο του Hofmann και εμπνεύστηκε από αυτό για το μυθιστόρημά του «Το μαγικό βουνό». Ο πίνακας του Hofmann «Η πηγή» κρεμόταν στο γραφείο του Mann μέχρι τον θάνατό του. Ο Hugo von Hofmannsthal έγραψε έναν πρόλογο για το γραφικό χαρτοφυλάκιο του Hofmann «Tänze» (1905).