Berthold HELLINGRATH

Berthold Franz Hellingrath werd geboren op 27 oktober 1877 in Elbing, West-Pruisen, en stierf op 15 december 1954 in Hannover. Hij was een bekende Duitse schilder, etser en universitair docent.

Hellingrath was de zoon van een Rijnlander en een Silezische vrouw. Op vijfjarige leeftijd verhuisde hij met zijn ouders, Bertha en Franz Hellingrath, naar Gdansk. Daar kreeg hij zijn eerste artistieke opleiding aan de Provinzial-Kunstschule onder leiding van Wilhelm August Stryowski (1834-1917) en Bernhard Sturmhoefel (1853-1913). Daarna studeerde hij van 1899 tot 1905 aan de Kunstacademie van Dresden en was hij leerling van Gotthardt Kuehl. Hij begon zijn studie in Dresden op aanraden van Arthur Bendrat, die hij had ontmoet tijdens Bendrats studiereis naar Danzig en met wie hij een levenslange vriendschap onderhield. Vanaf 1907 had Hellingrath zijn eigen atelier in Dresden, waar hij contact had met Erich Heckel, medeoprichter van de kunstenaarsgroep “Die Brücke” (1905), en Max Pechstein. Hij reisde ook vaak naar de Baltische Zee en verbleef vaak in Gdansk.

In 1925 werd Hellingrath benoemd tot docent architectonische schilderkunst, proportietheorie en tekenen uit de vrije hand voor civiel ingenieurs aan de Technische Universiteit van Hannover. Zijn prestaties werden in 1928 erkend toen hij tot ereprofessor werd benoemd.

Op 1 mei 1933 sloot hij zich aan bij de NSDAP (lidmaatschapsnummer 2.956.334) en werd hij ook lid van de Nationale Socialistische Duitse Docentenvereniging (NSDDB). In oktober 1935 werd hij echter voor het leven uit zijn partijfuncties ontzet. De nationaalsocialisten keurden zijn schilderkunst af, wat ertoe leidde dat Hellingrath in 1937 uit de Reichskunstkammer werd gezet wegens “vreemde schilderkunst”. Een groot aantal van zijn werken ging onherroepelijk verloren door bombardementen.