Emil Hünten

Johann Emil Hünten, geboren op 19 januari 1827 in Parijs en overleden op 1 februari 1902 in Düsseldorf, was een uitstekende vertegenwoordiger van de Düsseldorfse School en genoot tijdens zijn leven erkenning voor zijn brede artistieke oeuvre. Hij was vooral bekend en gelauwerd om zijn historische voorstellingen van het leven van Frederik de Grote en om zijn evenementen- en historieschilderkunst, die tijdens zijn leven een hoogtepunt bereikte. Naast Hünten behoorden Adolph Menzel, Wilhelm Camphausen en Georg Bleibtreu tot de belangrijkste kunstenaars van dit tijdperk.
De naturalistische beweging was in veel Europese landen aanwezig, maar ontwikkelde zich pas in Frankrijk tot de realistische beweging. Als zoon van de Parijse pianocomponist François Hünten begon Johann Emil zijn artistieke opleiding aan de Ecole des Beaux Arts in Parijs onder leiding van Hippolyte Flandrin en Horace Vernet. Later vervolgde hij zijn studie in Antwerpen, waar hij werd beïnvloed door kunstenaars als Gustave Wappers, Josephus Laurentius Dyckmans, Nicaise de Keyser en Hendrik Leys.
Nadat Hünten zijn eerste ruiterstudies had voltooid in Koblenz tijdens zijn tijd bij de Pruisische artillerie, vestigde hij zich in 1854 in Düsseldorf. Daar werd hij leerling van Wilhelm Camphausen en sloot hij zich aan bij de kunstenaarsvereniging “Malkasten”. Hier verdiepte hij zijn studie van paarden en creëerde hij belangrijke werken zoals “Cuirassiers uit de tijd van Frederik II, die over een brug aanvallen”. Later, met zijn schilderij “Slag bij Krefeld” in 1860, richtte hij zich op eigentijdse motieven.
Tijdens de campagne in Sleeswijk-Holstein in 1864 vergezelde Hünten aanvankelijk de Oostenrijkse brigade. Hij was een van de weinige kunstenaars, waaronder Camphausen, Bleibtreu en Louis Braun, die dicht bij de strijdende troepen stonden. Later, tijdens de Frans-Pruisische oorlog van 1870/71, bezocht hij meerdere malen de legerkampen en slagvelden, waardoor zijn werken een buitengewoon realisme kregen.
Hünten bleef onvermoeibaar doorwerken tot aan zijn dood. Hij werd lid van de Berlijnse Academie in 1878 en kreeg een professoraat in 1879. Tot zijn leerlingen behoorden bekende schilders als Ernest Crofts, Ludwig Fay en Moritz Blanckarts. Zijn werken werden gewaardeerd door zowel publieke klanten als rijke burgers.
Hünten’s schilderijen, die vaak een documentaire kwaliteit hebben, staan in contrast met de romantische schilderkunst van zijn tijd en werden gewaardeerd om hun feitelijke weergave. Vooral zijn gevechtsschilderijen, waarin hij op meesterlijke wijze de bewegingen van de paarden vastlegde, zijn opmerkelijk. Zijn werken werden ook geïnspireerd door schrijvers als Theodor Fontane en dienden als informatiebron voor historici en literaire figuren.
Sinds hun creatie zijn de werken van Hünten op grote schaal gereproduceerd. Tegenwoordig worden veel van zijn schilderijen aangeboden als digitale afdrukken op canvas en zijn artistieke betekenis blijft bestaan, zoals in de tentoonstelling van kunstwerken tijdens de Internationale Muziekfeestweek “Bergisches Musikfenster 2007”.