Friedrich Georg Papperitz

Friedrich Georg Papperitz, geboren op 3 augustus 1846 in Dresden en overleden op 26 februari 1918 in München, was een veelzijdig Duits kunstenaar die werkte op het gebied van schilderkunst, poëzie en beeldhouwkunst.

Zijn artistieke ontwikkeling begon in Dresden, waar hij zijn vaardigheden ontwikkelde onder leiding van J. C. C. Dahl en later in München onder Carl Rottmann. Tussen 1838 en 1841 verbleef hij in Rome en later reisde hij door Noorwegen en Spanje, waar hij nog meer inspiratie opdeed.

Gustav Friedrich Papperitz, de vader van Friedrich Georg Papperitz, zelf een landschapsschilder, werd op 27 januari 1813 in Dresden geboren en stierf in dezelfde stad op 16 januari 1861. Dankzij zijn vader kwam Friedrich Georg al op jonge leeftijd in contact met de kunstwereld en kon hij waardevolle indrukken opdoen van kunstenaars als Ernst Hähnel, Julius Hübner, Robert Reinick, Ludwig Richter en Johannes Schilling. Zijn formele opleiding bracht hem van 1861 tot 1864 naar de Kunstacademie in Dresden en na een periode van zelfstudie tussen 1866 en 1868 schreef hij zich in aan de Academie in Antwerpen, waar hij vooral onder de indruk was van het werk van Rubens en van Dyck. Een verblijf van zeven maanden in Parijs volgde.

In 1870 verhuisde hij naar München en kort daarna werd hij als soldaat ingezet in de Frans-Pruisische oorlog. Na het einde van de oorlog vestigde hij zich voorgoed in München. Zijn reizen brachten hem naar verschillende Europese steden, waaronder Parijs, Londen, Nederland, Zwitserland en Italië. In zijn vroegere creatieve fases wijdde hij zich voornamelijk aan historische en mythologische thema’s, zoals in zijn werk “Aankomst in de onderwereld”. In zijn latere jaren concentreerde hij zich op portretschilderen en schreef hij ook poëzie. In 1896 kreeg hij de titel van Koninklijk Hoogleraar.