Ivo SALIGER

Ivo Saliger werd geboren op 21 oktober 1894 in Königsberg-Wagstadt, Moravië, en stierf op 14 januari 1987 in Wenen. Hij was een Oostenrijkse schilder en etser die af en toe het pseudoniem Ovidius Seralgi gebruikte.

Saliger ontdekte zijn passie voor kunst in zijn jeugd. Nadat zijn familie naar Olomouc was verhuisd, kreeg hij zijn eerste schilderlessen en later bezocht hij gymnasia in Olomouc en Wenen. Vanaf 1908 woonde hij permanent in Wenen. Daar begon hij zijn studie aan de Graphische Lehr- und Versuchsanstalt bij Ludwig Michalek en zette deze van 1912 tot 1917 voort aan de Academie voor Schone Kunsten Wenen bij Rudolf Jettmar en Ferdinand Schmutzer. Al in 1913 presenteerde Saliger zijn werk op verschillende tentoonstellingen, waaronder in het Wiener Künstlerhaus.

Na zijn studie werkte Saliger korte tijd als assistent van Michalek bij de Graphische Lehr- und Versuchsanstalt. Later leefde hij als freelance kunstenaar in Wenen. In 1930 vervolgde hij zijn studie aan de “Academie moderne” in Parijs om zijn olieverfschilderkunst en de weergave van het vrouwelijk naakt te perfectioneren. Zijn werken werden zowel in Wenen als in Parijs en Graz zeer gewaardeerd en in 1933 kreeg hij de medaille van de stad Graz voor zijn schilderij “Morgenbad”.

Saliger sloot zich in 1936 illegaal aan bij de NSDAP en werd in 1938 gewoon lid. Zijn schilderijen waren erg populair bij de nationaalsocialisten en werden tentoongesteld op de Grote Duitse Kunsttentoonstellingen tussen 1937 en 1944.

Er is weinig bekend over Saligers artistieke werk na 1945. Hij stierf in 1987 in Wenen of mogelijk in Bad Goisern en werd begraven op het kerkhof van Hernals.

Saliger stond bekend om zijn afbeeldingen van vrouwelijke naakten en groepsfoto’s, maar ook om landschappen en portretten. Sommige van zijn vroege werken tonen medische thema’s, mogelijk beïnvloed door de leukemie van zijn zus. Later tekende hij vaak scènes uit de Grieks-Romeinse mythologie en voegde hij moderne elementen toe die zijn werken een onthutsend effect gaven. Zijn schilderstijl werd echter zwak en zijn kleurenpalet relatief saai toen hij boog voor de esthetische normen van de kunstpolitiek van de Nazi’s en de verworvenheden van het modernisme negeerde.