Jacopo Amigoni

Jacopo Amigoni, (1682-1752) was een Venetiaanse rococo schilder en was ook bekend onder verschillende namen zoals Giacomo Amiconi, Jakob Amigoni en Santiago Amiconi. Hij werd geboren in Napels in 1682 en stierf in Madrid op 21 of 22 augustus 1752. Zijn artistieke oeuvre is veelomvattend en omvat schilderijen, fresco’s, tekeningen en gravures in de late barok- en rococostijl.
Hij wordt gerekend tot de Venetiaanse schilderschool en is samen met Sebastiano Ricci en Giovanni Antonio Pellegrini een van de pioniers van het rococo. Dankzij zijn activiteiten in vele delen van Europa speelde Amigoni een prominente rol in de verspreiding van deze nieuwe artistieke stijl.
Amigoni’s rol als portretschilder in het Italië van de vroege 18e eeuw is bijzonder opmerkelijk. Vooral zijn werken die hij vóór 1730 in Duitsland maakte en zijn betrokkenheid bij het ontwerpen van fresco’s hadden een aanzienlijke invloed op de ontwikkeling van Zuid-Duitse rococo en beïnvloedden kunstenaars als Johann Baptist Zimmermann, Franz Joseph Spiegler en Franz Anton Erler.
Amigoni’s stijl evolueerde in de loop der tijd van een late barok met een rijk en levendig kleurenpalet naar een lichtere rococostijl die gekenmerkt wordt door subtielere, delicate en over het algemeen koelere tinten. Zijn penseelstreken waren vloeiend, zacht en los en hij putte voornamelijk uit de tradities van de Venetiaanse schilderkunst, waarbij de invloed van Antonio Bellucci vooral duidelijk was in de modellering van de figuren.
In zijn naakten werden de figuren op een klassiek geïnspireerde manier geïdealiseerd en de lichamen werden gekenmerkt door een gladde modellering en zachte contouren. De overgangen tussen de naakte lichaamsdelen, waaronder de armen en het decolleté in de portretten, waren vaak vaag en leken op te gaan in de omgeving. Dit geldt in het bijzonder voor de weergave van vrouwenfiguren. In zijn fresco’s na Schleißheim lijken de figuren minder dramatisch en staan ze in plaats daarvan in een losse en ontspannen houding.
Na verloop van tijd, vooral na zijn terugkeer naar Italië in 1739, vertoonde zijn stijl een lichte neiging naar classicisme met eenvoudiger figuurcomposities en een lichter, koeler kleurenpalet. Toch bleef Amigoni’s schilderkunst zachter en meer ingetogen in vergelijking met die van Tiepolo, ook al liet hij zich hier en daar inspireren door zijn jongere collega.