Berthold HELLINGRATH

Berthold Franz Hellingrath urodził się 27 października 1877 roku w Elbing w Prusach Zachodnich, a zmarł 15 grudnia 1954 roku w Hanowerze. Był znanym niemieckim malarzem, akwaforcistą i wykładowcą uniwersyteckim.

Hellingrath był synem mieszkańca Rhinelander i Ślązaczki. W wieku pięciu lat wraz z rodzicami, Berthą i Franzem Hellingrath, przeprowadził się do Gdańska. Tam otrzymał pierwsze wykształcenie artystyczne w Provinzial-Kunstschule pod kierunkiem Wilhelma Augusta Stryowskiego (1834-1917) i Bernharda Sturmhoefela (1853-1913). Następnie w latach 1899-1905 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie i był uczniem Gotthardta Kuehla. Podjął studia w Dreźnie za radą Arthura Bendrata, którego poznał podczas podróży studyjnej Bendrata do Gdańska i z którym utrzymywał przyjaźń przez całe życie. Od 1907 roku Hellingrath prowadził własne studio w Dreźnie, gdzie był w kontakcie z Erichem Heckelem, współzałożycielem grupy artystów „Die Brücke” (1905) i Maxem Pechsteinem. Często podróżował nad Morze Bałtyckie i zatrzymywał się w Gdańsku.

W 1925 roku Hellingrath został mianowany wykładowcą malarstwa architektonicznego, teorii proporcji i rysunku odręcznego dla inżynierów budownictwa na Uniwersytecie Technicznym w Hanowerze. Jego osiągnięcia zostały docenione w 1928 roku, kiedy został mianowany profesorem honorowym.

1 maja 1933 roku wstąpił do NSDAP (numer członkowski 2 956 334), a także został członkiem Narodowosocjalistycznego Niemieckiego Stowarzyszenia Wykładowców (NSDDB). Jednak w październiku 1935 r. został dożywotnio pozbawiony funkcji partyjnych. Narodowi socjaliści odrzucili jego malarstwo, co doprowadziło do wydalenia Hellingratha z Reichskunstkammer w 1937 roku za „obce malarstwo”. Duża liczba jego prac została bezpowrotnie utracona w wyniku bombardowań.