Ivo SALIGER

Ivo Saliger urodził się 21 października 1894 roku w Königsberg-Wagstadt na Morawach, a zmarł 14 stycznia 1987 roku w Wiedniu. Był austriackim malarzem i akwaforcistą, który czasami używał pseudonimu Ovid Seralgi.

Saliger odkrył swoją pasję do sztuki w młodości. Po przeprowadzce rodziny do Ołomuńca otrzymał pierwsze lekcje malarstwa, a następnie uczęszczał do gimnazjów w Ołomuńcu i Wiedniu. Od 1908 roku jego stałym miejscem zamieszkania był Wiedeń. Tam rozpoczął studia w Graphische Lehr- und Versuchsanstalt pod kierunkiem Ludwiga Michałka, a w latach 1912-1917 kontynuował je w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu pod kierunkiem Rudolfa Jettmara i Ferdinanda Schmutzera. Już w 1913 roku Saliger prezentował swoje prace na różnych wystawach, w tym w wiedeńskim Künstlerhaus.

Po ukończeniu studiów Saliger pracował krótko jako asystent Michałka w Graphische Lehr- und Versuchsanstalt. Później żył jako niezależny artysta w Wiedniu. W 1930 roku kontynuował studia w „Academie moderne” w Paryżu, aby doskonalić swoje malarstwo olejne i przedstawianie kobiecego aktu. Jego prace były wysoko cenione w Wiedniu, Paryżu i Grazu, a w 1933 r. otrzymał medal miasta Graz za obraz „Morgenbad”.

W 1936 roku Saliger nielegalnie wstąpił do NSDAP, a w 1938 roku został jej członkiem. Jego obrazy były bardzo popularne wśród narodowych socjalistów i były pokazywane na Wielkich Niemieckich Wystawach Sztuki w latach 1937-1944.

Niewiele wiadomo o twórczości artystycznej Saligera po 1945 roku. Zmarł w 1987 roku w Wiedniu lub prawdopodobnie w Bad Goisern i został pochowany na cmentarzu Hernals.

Saliger był znany z przedstawiania kobiecych aktów i obrazów grupowych, a także pejzaży i portretów. Niektóre z jego wczesnych prac przedstawiają tematy medyczne, prawdopodobnie pod wpływem białaczki jego siostry. Później często sięgał po sceny z mitologii grecko-rzymskiej, włączając nowoczesne elementy, które nadawały jego pracom niepokojący efekt. Jednak jego styl malarski stał się słaby, a paleta kolorów stosunkowo nudna, gdy ugiął się pod estetycznymi normami nazistowskiej polityki artystycznej i zignorował osiągnięcia modernizmu.