Jacopo Amigoni

Jacopo Amigoni (1682-1752) był weneckim malarzem rokokowym, znanym również pod różnymi nazwiskami, takimi jak Giacomo Amiconi, Jakob Amigoni i Santiago Amiconi. Urodził się w Neapolu w 1682 roku, a zmarł w Madrycie 21 lub 22 sierpnia 1752 roku. Jego dorobek artystyczny jest szeroki i obejmuje obrazy, freski, rysunki i ryciny w stylu późnego baroku i rokoka.
Jest zaliczany do weneckiej szkoły malarstwa i wraz z Sebastiano Riccim i Giovannim Antonio Pellegrinim jest jednym z pionierów rokoka. Dzięki swojej działalności w wielu częściach Europy, Amigoni odegrał znaczącą rolę w rozprzestrzenianiu się tego nowego stylu artystycznego.
Na szczególną uwagę zasługuje rola Amigoniego jako portrecisty na początku XVIII wieku we Włoszech. Przede wszystkim jego prace stworzone w Niemczech przed 1730 rokiem i jego zaangażowanie w projektowanie fresków miały znaczący wpływ na rozwój południowoniemieckiego rokoka i wywarły wpływ na takich artystów jak Johann Baptist Zimmermann, Franz Joseph Spiegler i Franz Anton Erler.
Styl Amigoniego ewoluował z czasem od późnobarokowego idiomu z bogatą i żywą paletą kolorów do lżejszego stylu rokoko charakteryzującego się bardziej subtelnymi, delikatnymi i ogólnie chłodniejszymi tonami. Jego pociągnięcia pędzla były płynne, miękkie i luźne, a on czerpał głównie z tradycji malarstwa weneckiego, z wpływem Antonio Bellucciego szczególnie widocznym w modelowaniu postaci.
W jego aktach postacie były wyidealizowane w klasyczny sposób, a ciała charakteryzowały się gładkim modelowaniem i miękkimi konturami. Przejścia między nagimi częściami ciała, w tym ramionami i dekoltem na portretach, były często rozmyte i wydawały się zlewać z otoczeniem. Dotyczy to w szczególności przedstawień postaci kobiecych. Na jego freskach po Schleißheim postacie wydają się mniej dramatyczne i zamiast tego są ułożone w luźnej i zrelaksowanej pozie.
Z biegiem czasu, zwłaszcza po powrocie do Włoch w 1739 roku, jego styl wykazywał lekką tendencję do klasycyzmu z prostszymi kompozycjami postaci i jaśniejszą, chłodniejszą paletą kolorów. Niemniej jednak malarstwo Amigoniego pozostało delikatniejsze i bardziej powściągliwe w porównaniu do obrazów Tiepolo, nawet jeśli tu i ówdzie inspirował się swoim młodszym kolegą.