Otto ACKERMANN-PASEGG
Otto Ackermann, urodzony 14 lutego 1872 r. w Berlinie i zmarły 31 maja 1953 r. w Düsseldorfie, był ważnym niemieckim malarzem specjalizującym się głównie w pejzażach, krajobrazach morskich i portretach.
Ackermann otrzymał wykształcenie artystyczne poprzez prywatne lekcje malarstwa w pracowni znanego malarza marynisty Hermanna Eschke w Berlinie. Odbył podróże studyjne do Włoch, Belgii i Holandii, z których na szczególną uwagę zasługuje jego pobyt w Katwijk w latach 1905/1906. Od 1897 r. mieszkał w Düsseldorfie, gdzie należał do stowarzyszenia oficerów Landwehry w Düsseldorfie i stał się znany jako malarz pejzaży Dolnego Renu. W 1897 roku ożenił się z Gertrud Steven z Kolonii, z którą miał syna Carla-Josefa (1898-1938), który później stał się znany jako architekt i architekt rządowy. Podczas I wojny światowej służył w stopniu kapitana. W czerwcu 1915 r. stracił swojego młodszego o 14 lat brata Kurta, który był drugim dowódcą sterowca LZ 37 i został zestrzelony przez Reginalda Alexandra Johna Warneforda podczas lotu nad Gandawą.
Ackermann był wczesnym członkiem Deutscher Künstlerbund i był aktywny artystycznie w Düsseldorfie, gdzie był członkiem Düsseldorfer Künstler-Vereinigung 1899 i Künstlerverein Malkasten w latach 1898-1953. Od 1932 r. pełnił nawet funkcję przewodniczącego. W epoce narodowego socjalizmu Malkasten zostało podporządkowane, a Ackermann został mianowany nowym przewodniczącym stowarzyszenia w 1934 r. po zmianie statutu. W tej roli dziewięciu członków „niearyjskiego” pochodzenia zostało wydalonych ze stowarzyszenia w 1935 roku. Jednak z powodu nacisków ze strony NSDAP został zmuszony do rezygnacji z kierowania stowarzyszeniem w 1938 roku. Artystycznym majątkiem Ackermanna zarządza Rheinisches Archiv für Künstlernachlässe w Bonn. Zmarł w swoim mieszkaniu przy Hünefeldstraße 8 w wyniku wypadku domowego, w którym doznał złamania podstawy czaszki.
W swoich obrazach Ackermann preferował motywy z Dolnego Renu, belgijskiego, holenderskiego i niemieckiego wybrzeża Morza Północnego, a także z Meklemburgii i Niziny Północnoniemieckiej. W latach 20. brał udział w wystawach w Düsseldorfie, Berlinie i Monachium. Jednym z najważniejszych wydarzeń był jego udział z obrazem „Platz im Schnee” w 3. dorocznej wystawie Deutscher Künstlerbund w Muzeum Wielkiego Księcia w Weimarze. W latach 1904 i 1906 wystawiał swoje prace także w Dreźnie, Berlinie, Monachium i rodzinnym Düsseldorfie. Został doceniony w Barcelonie w 1907 i 1911 roku, w Klagenfurcie w 1912 roku (Austriacki Medal Państwowy) i w Salzburgu w 1914 roku.