Wolfgang Heinz Unger

Wolfgang Heinz Unger, urodzony 17 września 1929 roku w Halle/Saale i zmarły 7 lipca 2019 roku w Monachium, był wybitnym przedstawicielem niemieckiego malarstwa pejzażowego późnego impresjonizmu.

Unger spędził swoje młodzieńcze lata w Halle, gdzie stawiał pierwsze kroki w sztuce w latach szkolnych pod kierunkiem Williama Krannicha (1892-1968). W latach 1945-1948 odbył praktykę u szanowanego rzemieślnika Alexandra Meutena, a następnie kontynuował naukę w renomowanej akademii sztuki Burg Giebichenstein.

Powołanie artystyczne przyciągnęło Ungera do Berlina Zachodniego, gdzie od 1952 roku pracował w hurtowni obrazów. W tym samym czasie zaczął jeździć na wycieczki artystyczne z berlińskim malarzem pejzażystą Willy Hermannem (1895-1963), co poszerzyło jego artystyczne zrozumienie. Po ślubie w 1954 roku, Unger założył własną hurtownię obrazów w Düsseldorfie, która sprzedawała dzieła tradycyjnego malarstwa, jak również jego własne kreacje.

Na rozwój artystyczny Ungera znaczący wpływ miało jedno ważne spotkanie: Otto Pippel, szanowany malarz, który wspierał go aż do swojej śmierci w 1960 roku i z którym blisko współpracował. Okres ten był również początkiem jego własnych wystaw, które miały miejsce w latach 60. w renomowanych galeriach, takich jak Galerie Schumacher w Monachium i Sagert & Co. w Berlinie.

Po rozwodzie w 1964 roku Unger wyruszył w rozległe podróże zagraniczne, aby studiować krajobrazy w różnych częściach świata, w tym w Europie, Afryce, Ameryce Północnej i Południowej, Indiach i Tajlandii. Różnorodność tych doświadczeń wpłynęła na jego prace i wzbogaciła jego repertuar artystyczny. Po swoim drugim małżeństwie w 1966 roku, otworzył renomowaną galerię „Das Gemälde Cabinet” z wysoko ocenioną wystawą w Bad Dürkheim w 1972 roku.

Od 1972 do 1996 roku Unger regularnie uczestniczył w wystawach dzieł z XIX i XX wieku. Wraz z żoną Annette miał dwoje dzieci, Christiana i Nicole. Po rozwodzie z drugą żoną w 1998 roku, ponownie skoncentrował się w pełni na swoim malarstwie i zrezygnował z zaangażowania w „Gemälde Cabinett Unger”.